να με θυμάται,
με δέχτηκε πάλι τόσο τρυφερά τακτοποιώντας
γύρω μου τη σκούρα φούστα της, τα κοιλώματα
με τις λειχήνες και τους σπόρους. Κοιμήθηκα
όπως ποτέ πριν, σαν πέτρα
στην κοίτη του ποταμού, χωρίς τίποτα
ανάμεσα σε μένα και τη λευκή φωτιά των άστρων
εκτός από τις σκέψεις μου, κι αυτές πετούσαν
ανάλαφρα σαν πεταλούδες ανάμεσα στα κλαδιά
των τέλειων δέντρων. Όλη τη νύχτα
άκουγα τα μικρά βασίλεια ν' ανασαίνουν
γύρω μου, τα έντομα και τα πουλιά
που κάνουν τη δουλειά τους μέσα στο σκοτάδι. Όλη τη νύχτα
υψωνόμουν και κατέβαινα, σαν μέσα σε νερό, παλεύοντας
με μια φωτεινή καταδίκη. Μέχρι το πρωί
είχα εξαφανιστεί τουλάχιστον δέκα φορές
μέσα σε κάτι καλύτερο.
Μαίρη Όλιβερ,
Από το βιβλίο: Ο Θεός και το εξελισσόμενο σύμπαν, Εκδόσεις Διόπτρα
