Για όσους λένε πως "δεν μπορούμε να σώσουμε τον κόσμο"

Αυτή η ιστορία είναι για όσους λένε πως αυτοί που καταπιάνονται με ένα θέμα για παράδειγμα με την οικολογία, την χορτοφαγία, την σύτιση παιδιών, την προστασία αστέγων κλπ "δεν μπορούν να σώσουν τον κόσμο" επειδή υπάρχει πόνος και ανάγκη σε πολλαπλά μέτωπα.
Σε όσους νομίζουν πως οι αγώνες υπέρ της φιλανθρωπίας, της φιλοζωΐας, της οικολογίας κλπ είναι μια σταγόνα στον ωκεανό. Λοιπόν, δεν είναι =)


"Χιλιάδες αστερίες που είχαν ξεβραστεί από την πρόσφατη καταιγίδα, ήταν απλωμένοι στην παραλία. Πανέμορφα πεντάκτινα αστέρια, σε ροζ αποχρώσεις, βρίσκονταν πάνω στην καυτή άμμο. Ξεραίνονταν και πέθαιναν.
Στάθηκα, νοιώθοντας δέος μπροστά σ' αυτό το τεράστιο θαλάσσιο νεκτροταφείο. [...] Έχοντας μπροστά μου χιλιάδες πλάσματα που πέθαιναν, αισθανόμουν μουδιασμένος και ανήμπορος.
Η Μαμά Τσία όμως, χωρίς να χάσει χρόνο, περπάτησε κουτσαίνοντας ως έναν κοντινό αστερία, έσκυψε, τον σήκωσε, πήγε ως την άκρη της θάλασσας και τον έριξε στο νερό.
Παρασυρμένος από το πόσοι πολλοί ήταν οι αστερίες στην παραλία, της είπα, "Μαμά Τσία, υπάρχουν τόσα πολλά- γιατί αυτό που μόλις έκανες να σημαίνει κάτι;"
Μου έριμε μια ματιά, καθώς τοποθετούσε άλλον έναν αστερία στη θάλασσα. "Σημαίνει κάτι γι' αυτόν εδώ τον αστερία", μου απάντησε. Φυσικά είχε δίκιο. Πήρα από ένα πλασματάκι σε κάθε χέρι και ακολούθησα το παράδειγμά της. Μετά επέστρεψα άλλα δύο στη θάλασσα. Συνεχίσαμε αυτήν την δουλειά όλο το απόγευμα και μετά το βράδυ, κάτω από το φως του φεγγαριού. Πολλοί αστερίες πέθαναν. Όμως εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε. "

εκδόσεις έσοπτρον, αλλά έχει εξαντληθεί

Γιατί είμαστε σ' αυτόν τον πλανήτη, η αποστολή...

Συνέχεια από το προηγούμενο: Γιατί είμαστε σ' αυτόν τον πλανήτη

Συνήλθα απότομα. Τράβηξα το βλέμμα μου απο τις φλόγες και στράφηκα στη Μαμά Τσία που καθόταν ακόμη δίπλα μου. Εκείνη, κοιτάζοντας τη φωτιά μου είπε, "Η ψυχή μου είναι μία απ' αυτές τις τελευταίας ομάδας. Το ίδιο και του Σωκράτη και η δική σου. Το ίδιο και οι ψυχές εκατοντάδων χιλιάδων άλλων -όλων αυτών που νιώθουν την επιθυμία να υπηρετήσουν. Σκέψου το! Εκατοντάδες χιλιάδες -και όλο και περισσότεροι που έρχονται συνεχώς, μέσω των παιδιών μας - να ξυπνούν και να θυμούνται ποιοί είναι στην πραγματικότητα και τι έχουν να κάνουν.
"Το κοινό μας σημείο είναι η αίσθηση που έχουμε σ' όλη μας τη ζωή ότι είμαστε "διαφορετικοί", παράξενοι, αταίριαστοι, ξένοι σε μια ξένη χώρα και ότι ποτέ δεν θα ταιριάξουμε. Νιώθουμε μια επιθυμία να "επιστρέψουμε στο σπίτι μας", αλλά δεν είμαστε σίγουροι τι σημαίνει αυτό. Είμαστε συχνά πρόθυμοι να προσφέρουμε αλλά και πολύ ανασφαλείς.
"Βέβαια δεν βρισκόμαστε εδώ για να "ταιριάξουμε", όσο κι αν θα το θέλαμε. Έχουμε έρθει για να διδάξουμε, να οδηγήσουμε, να θεραπεύσουμε, να θυμίσουμε στους άλλους, ακόμα κι αν το κάνουμε αποκλειστικά με παράδειγμα τη ζωή μας.
"Η γη υπήρξε σχολείο για πολλές ανθρώπινες ψυχές, αλλά οι ψυχές μας δεν ανήκουν ολοκληρωτικά σ' αυτή τη γη. Έχουμε εκπαιδευτεί κάπου αλλού, ξέρουμε πολλά πράγματα χωρίς να ξέρουμε πού τα μάθαμε -υπάρχουν πράγματα που αναγνωρίζουμε, σαν να τα ξαναβλέπουμε. Και φυσικά βρισκόμαστε εδώ για να υπηρετήσουμε.
"Εσύ Νταν, πρέπει να αναζητήσεις τρόπους να αλλάξεις κάποια πράγματα -πρώτα να ξυπνήσεις τον εαυτό σου, μετά να βρεις τον κατάλληλο μοχλό, τα πιο σωστά μέσα, τον πιο φυσικό τρόπο να πλησιάσεις τους άλλους. Έτσι συμβαίνει με όλους τους ειρηνικούς πολεμιστές που μοιράζονται αυτήν την αποστολή. Κάποιος μας μπορεί να γίνει κουρέας, άλλος δάσκαλος, άλλος χρηματιστής, κτηνίατρος ή δικηγόρος. Μερικοί από εμάς μπορεί να γίνουν διάσημοι, άλλοι να παραμείνουν ανώνυμοι. Όμως ο καθένας έχει τον ρόλο του."

Εκδόσεις: Έσοπτρον

Γιατί είμαστε σ' αυτόν τον πλανήτη

[...] Τί βλέπεις στη φωτιά;" ρώτησα, χωρίς να περιμένω απάντηση.
"Τί θα 'κανες αν σου έλεγα ότι δεν είμαι απ' αυτόν τον πλανήτη;" με ρώτησε.
"Τί;"
"Κι αν σου έλεγα το ίδιο για τον Σωκράτη; Ή και για σένα;"
Δεν ήξερα τι να της πω -κι αν έπρεπε να την πάρω στα σοβαρά.
"Αυτό είδες στη φωτιά;" ήταν το μόνο που μπόρεσα να σκεφτώ και να τη ρωτήσω.
"Κάτσε κάτω," είπε εκείνη "Δες και μόνος σου."
Κάθησα και κοίταξα τις φλόγες που χόρευαν. Η Μαμά Τσία σηκώθηκε αργά και άρχισε να μαλάζει τους μυς της πλάτης μου με τα δυνατά της χέρια. "Με ρώτησες γιατί σου στάθηκα. Η απάντηση είναι: γιατί ανήκουμε στην ίδια οικογένεια" μου είπε. "Είμαστε μέλη της ίδιας πνευματικής οικογένειας."
"Τί εννοείς..." Δεν κατάφερα να τελειώσω την πρότασή μου. Η Μαμά Τσία με χτύπησε δυνατά στο σβέρκο. Είδα αστεράκια και μετά μόνο τις φλόγες, στις οποίες βυθίστηκα όλο και πιο βαθειά...

Είδα την αρχή του χρόνου και των αστεριών, όταν το Πνεύμα έγινε "Τα Δέκα Χιλιάδες Πράγματα": τα αστέρια, οι πλανήτες και τα βουνά, οι θάλασσες και όλα τα πλάσματα, μικρά και μεγάλα, που κατοικούσαν εκεί.
Αλλά δεν υπήρχαν άνθρωποι. Πριν αρχίσει η ιστορία, σε μια μαγική επόχή, όταν το Πνεύμα το επέτρεψε, γεννήθηκαν οι θρύλοι. Τα ζώα εξελίχτηκαν στη γη, έγιναν διαφορετικά απ' αυτά που προηγήθηκαν. Αλλά δεν υπήρχαν ανθρώπινες ψυχές στον πλανήτη.
Είχα ένα όραμα του αρχαίου σύμπαντος όπου, μέσα στις καμπύλες του διαστήματος, αγγελικές ψυχές έπαιζαν ελεύθερες και ευτυχισμένες. Αυτή η μνήμη, αποθηκευμένη στα πιο αρχαία αρχεία του ψυχισμού μας, έγινε το αρχέτυπο για το μέρος που ονομάζουμε παράδεισο.
Μια ομάδα απ' αυτές τις ψυχές κατέβηκε στη γη, γιατί ήταν περίεργες για το βασίλειο της ύλης -για τα ζώα, για την σεξουαλική- δημιουργική ενέργεια- για το πώς θα ήταν να είχαν σώμα.
Και έτσι κατέλαβαν τις πρωτόγονες μορφές που κατέκλυζαν τη γη -μπήκαν μέσα τους, είδαν με τα μάτια τους, ένιωσαν μέσω του δέρματός τους, απέκτησαν εμπειρία της ύλης και της ζωής στη γη. Τις είδα, τις ένιωσα να ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν τους οικοδεσπότες τους, τα ζώα, για να επισρέψουν στην Πηγή τους.
Όμως αυτές οι ψυχές είχαν υποτιμήσει τη μαγνητική έλξη του βασίλειου της ύλης. Ταυτίτστηκαν με τη ζωική συνειδητότητα. Έτσι άρχισε η μεγάλη περιπέτεια σ' αυτόν τον πλανήτη.
Οι ενέργειες αυτών των ψυχών και η ανθρωποειδής, υψηλότερη συνειδητότητά τους που βρισκόταν με΄σα στα ζώα, επηρέασε τη δομή του DNA και προκάλεσε άμεσα και δραστικά εξελικτικά άλματα. Αυτό μου αποκαλύφθηκε σε οράματα του ίδιου του γεννετικού σπιράλ. Η επόμενη γενιά πλασμάτων έδωσε τη βάση για τους ελληνικούς μύθους -κένταυροι, γοργόνες, σάτυροι και νύμφες, μισά ζώα, μισοί άνθρωποι, ήταν η πηγή των θρύλων- οι Ολύμπιοι θεοί που κατοικούσαν μαζί με τα ζώα και τους ανθρώπους.
Το πρώτο κύμα ψυχών ξέχασα ότι ήταν μέρος του Πνεύματος και δεν ανήκαν στη σάρκα, είχαν ταυτιστεί με τους οικοδεσπότες τους. Έτσι, ένα δεύτερο κύμα ψυχών κατέβηκε για να σώσει το πρώτο κύμα, για να το ελευθερώσει. Αλλά κι αυτές παγιδεύτηκαν.
Ο χρόνος περνούσε τρομερά γρήγορα, αιώνες μέσα σε μια στιγμή. Ένα δεύτερο κύμα βοηθών στάλθηκε, αυτήν την φορά μόνο οι πιο δυνατές ψυχές το αποπειράθηκαν - πολύ λίγες κατάφεραν να ξεφύγουν. Οι περισσότερες παρέμειναν, παγιδευμένες από την ίδια τους την επιθυμία για δύναμη. Έγιναν οι βασιλιάδες, οι βασίλισσες, οι φαραώ και οι αρχηγοί - οι κυβερνήτες της γης. Μερικοί έμοιαζαν με τον Βασιλιά Αρθούρο - άλλοι στον Αττίλα τον Ούνο.
Τέλος, κατέφτασε μια τρίτη αποστολή. Αυτές οι ψυχές είχαν κάτι το ιδιαίτερο, ήταν πιο θαρραλέες απ' όλες, οι ψυχές των ειρηνικών πολεμιστών -γιατί ήξεραν πως δεν θα επέστρεφαν. Ήξεραν ότι θα έπρεπε να ζήσουν σ' ένα θνητό σώμα για αιώνες -υποφέροντας, χάνοντας τους αγαπημένους τους, μ΄σα στον πόνο των θνητών, στο φόβο -και αυτό μέχρι να ελευθερούν όλες οι ψυχές.
Ήταν μια αποστολή εθελοντών. Ήρθαν για να θυμίζουν σε όλους τους άλλους ποιοι είναι πραγματικά. Ανάμεσά τους μαραγκοί, μαθητές, γιατροί, καλλιτέχνες, αθλητές, μουσικοί, ιδιοφυίες και τρελλοί, εγκληματίες και άγιοι. Οι περισσότεροι έχουν ξεχάσει την αποστολή τους, αλλά υπάρχει ακόμα μια φλόγα που σιγοκαίει στις καρδιές και τη μνήμη εκείνων που προορίζονται για να ξυπνήσουν και να γίνουν οι υπηρέτες της ανθρωπότητας, ξυπνώντας και τους υπόλοιπους.
Αυτοί οι σωτήρες δεν είναι "καλύτερες" ψυχές -εκτός αν η αγάπη τους κάνει καλύτερους. Αλλά τώρα έχουν αρχίσει να ξυπνούν. Εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές σε όλον τον πλανήτη -μια πνευματική οικογένεια.


... Συνεχίζεται...
Απ' τις εκδόσεις: έσοπτρον. Ελπίζοντας να το επανεκδόσουν