Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

Αυτή είναι η κατάσταση σήμερα..

Ο Ινδιάνος κούνησε το κεφάλι αργά. "Αυτό που συνέβη στο λαό μου μπορεί να συμβεί και στο δικό σου". Κοντοστάθηκε για λίγο, κι ύστερα είπε: "Τί θα σκεφτόσουν αν σου έλεγα πως συμβαίνει αυτή τη στιγμή; ".
Η Νεστ αισθάνθηκε ένα σφίξιμο στο λαιμό. "Τί εννοείς; "
Ο Δύο Αρκούδες έγειρε πίσω και το πρόσωπό του χάθηκε για μια στιγμή μέσα στις σκιές. "Όλοι οι λαοί πιστεύουν πως θα ζουν για πάντα", μούγκρισε σιγανά. "Δεν περνάει απ' το μυαλό τους πως κάποτε ίσως πάψουν να υπάρχουν. Οι Σινισίπι ήταν κάπως έτσι. Δεν φαντάζονταν πως θα μπορούσαν να εξαλειφθούν. Κι όμως, αυτό έγινε. Το ίδιο πιστεύει κι ο δικός σου λαός, Νεστ. Νομίζουν πως θα επιβιώνουν αιώνια. Νομίζουν πως τίποτα δεν μπορεί να τους καταστρέψει, να τους σαρώσει τόσο ριζικά από την επιφάνεια της γης και την ιστορία ώστε το μόνο που να απομείνει να είναι το όνομά τους, κι ακόμα κι αυτό να μην είναι γνωστό με βεβαιότητα. Τέτοια εμπιστοσύνη έχουν στον εαυτό τους.
Κι όμως, η καταστροφή τους έχει ήδη αρχίσει. Τους χτυπά σταδιακά, και με αδιόρατους τρόπους. Λίγο λίγο, η εμπιστοσύνη που έχουν στον εαυτό τους διαβρώνεται. Ένας όλο και μεγαλύτερος κυνισμός διαποτίζει τις ζωές τους. Οι μικρές καθημερινές πράξεις καλοσύνης και φιλανθρωπίας εγκαταλείπονται σαν άσκοπες και μερικές φορές θεωρούνται ένδειξη αδυναμίας. Οι μικρές αποτυχίες στη συμπεριφορά οδηγούν σε μεγαλύτερες. Οι άνθρωποι δεν αρκούνται να αγνοούν την αγένεια των άλλων, αλλά πρέπει να την ανταποδίδουν και με τον ίδιο τρόπο. Γίνονται μισαλλόδοξοι και επικριτικοί. Χάνουν κάθε χάρη. Αν κάποιος δηλώσει πως ο Θεός του μίλησε, ένας άλλος βιάζεται να διακηρύξει πως ο θεός αυτός είναι ψεύτικος. Αν οι άστεγοι δεν μπορούν να βρουν σπίτοι, τότε πιστεύεται πως φταίνε οι ίδιοι για το κατάντημά τους. Αν οι φτωχοί μένουν άνεργοι, σίγουρα αυτό συμβαίνει επειδή είναι τεμπέληδες. Αν μια αρρώστια χτυπήσει κάποιους που ζουν με τρόπο διαφορετικό από το δικό μας, τότε σίγουρα είναι η τιμωρία για τη ζωή που ζούσαν.
Κοίτα το λαό σου, Νεστ Φρίμαρκ. Εγκαταλείπουν τους γέρους. Αποφεύγουν τους αρρώστους. Διώχνουν τα παιδιά τους. Καταδικάζουν οποιονδήποτε είναι διαφορετικός.Καθημερινά διαπράττουν πράξεις, απιστίας, προδοσίας και διαστροφής. Υποθάλπουν ψέματα που υποσκάπτουν πεποιθήσεις. Κάθε μικρό σκοτάδι γεννάει ένα μεγαλύτερο. Κάθε μικρό συμβάν οργής, πικρίας, μικρότητας και απληστίας φέρνει κι άλλα. Μια αίσθηση ματαιότητας τους πνίγει. Αισθάνονται ανίσχυροι απέναντί της επειδή αρνούνται να αναγνωρίσουν την πηγή της. Πολεμούν τους εαυτούς τους, μα ούτε που έχουν αρχίσει να κατανοούν τη φύση της μάχης που διεξάγεται".
Πήρε μια βαθιά, αργή αναπνοή και ύστερα ξεφύσησε. "Υπάρχει έστω και μια χούφτα ανθρώπων του λαού σου που να πιστεύει πως η ζωή σ' αυτή τη χόρα είναι καλύτερη απ' ό,τι ήταν πριν από είκοσι χρόνια; [..] Βρίσκουν πως η εντιμότητα, η εμπιστοσύνη και η συμπόνοια ξεπερνούν την απληστία, την απάτη και την περιφρόνηση; Μπορείς να μου πεις ειλικρινά πως δεν ανησυχείς για το μέλλον τους;"
Το σκοτεινό βλέμμα του την κοίταξε διεισδυτικά. "Δεν αναγνωρίζουμε πάντα αυτό που έρχεται να μας καταστρέψει. Αυτό είναι το μάθημα που μπορεί να διδαχθεί κανείς από τους Σινισίπι. Το κακό μπορεί να εμφανιστεί με πολλές διαφορετικές μορφές. Ίσως ο λαός μου να καταστράφηκε από έναν κόσμο ο οποίος απαιτούσε αλλαγές τις οποίες δεν μπορούσαν να κάνουν. Έχω όμως λόγους να πιστεύω πως ο δικός σου λαός αυτοκαταστρέφεται "

Terry Brroks, εκδόσεις έσοπτρον

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου