Για όσους λένε πως "δεν μπορούμε να σώσουμε τον κόσμο"

Αυτή η ιστορία είναι για όσους λένε πως αυτοί που καταπιάνονται με ένα θέμα για παράδειγμα με την οικολογία, την χορτοφαγία, την σύτιση παιδιών, την προστασία αστέγων κλπ "δεν μπορούν να σώσουν τον κόσμο" επειδή υπάρχει πόνος και ανάγκη σε πολλαπλά μέτωπα.
Σε όσους νομίζουν πως οι αγώνες υπέρ της φιλανθρωπίας, της φιλοζωΐας, της οικολογίας κλπ είναι μια σταγόνα στον ωκεανό. Λοιπόν, δεν είναι =)


"Χιλιάδες αστερίες που είχαν ξεβραστεί από την πρόσφατη καταιγίδα, ήταν απλωμένοι στην παραλία. Πανέμορφα πεντάκτινα αστέρια, σε ροζ αποχρώσεις, βρίσκονταν πάνω στην καυτή άμμο. Ξεραίνονταν και πέθαιναν.
Στάθηκα, νοιώθοντας δέος μπροστά σ' αυτό το τεράστιο θαλάσσιο νεκτροταφείο. [...] Έχοντας μπροστά μου χιλιάδες πλάσματα που πέθαιναν, αισθανόμουν μουδιασμένος και ανήμπορος.
Η Μαμά Τσία όμως, χωρίς να χάσει χρόνο, περπάτησε κουτσαίνοντας ως έναν κοντινό αστερία, έσκυψε, τον σήκωσε, πήγε ως την άκρη της θάλασσας και τον έριξε στο νερό.
Παρασυρμένος από το πόσοι πολλοί ήταν οι αστερίες στην παραλία, της είπα, "Μαμά Τσία, υπάρχουν τόσα πολλά- γιατί αυτό που μόλις έκανες να σημαίνει κάτι;"
Μου έριμε μια ματιά, καθώς τοποθετούσε άλλον έναν αστερία στη θάλασσα. "Σημαίνει κάτι γι' αυτόν εδώ τον αστερία", μου απάντησε. Φυσικά είχε δίκιο. Πήρα από ένα πλασματάκι σε κάθε χέρι και ακολούθησα το παράδειγμά της. Μετά επέστρεψα άλλα δύο στη θάλασσα. Συνεχίσαμε αυτήν την δουλειά όλο το απόγευμα και μετά το βράδυ, κάτω από το φως του φεγγαριού. Πολλοί αστερίες πέθαναν. Όμως εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε. "

εκδόσεις έσοπτρον, αλλά έχει εξαντληθεί