Η αληθινή Αξία του Δακτυλιδιού

«Ήρθα δάσκαλε, γιατί νιώθω τόσο ασήμαντος που δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Μου λένε ότι δεν αξίζω τίποτα, ότι δεν κάνω τίποτα σωστά, ότι είμαι αδέξιος και χαζός. Πώς μπορώ να βελτιωθώ; Τι μπορώ να κάνω για να με εκτιμήσουν περισσότερο;"
Ο δάσκαλος, χωρίς να τον κοιτάξει, του είπε: "Πόσο λυπάμαι αγόρι μου. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω γιατί πρώτα πρέπει να λύσω ένα δικό μου πρόβλημα. Μετά ίσως...'"και ύστερα από μια παύση συνέχισε: " αν θέλεις να με βοηθήσεις εσύ, μπορεί να λύσω γρήγορα το πρόβλημά μου και μετά να μπορέσω να σε βοηθήσω".
"ε... μετά χαράς, δάσκαλε" είπε διστακτικά ο νεαρός, νιώθοντας ότι τον υποτιμούσαν γι' άλλη μια φορά και μετέθεταν τις ανάγκες του.
"Ωραία" συνέχισε ο δάσκαλος.
Έβγαλε ένα δαχτυλίδι που φορούσε στο αριστερό του χέρι και το έδωσε στο αγόρι, λέγοντας: "πάρε το άλογο που είναι εκεί έξω και τρέξε στην αγορά. Πρέπει να πουλήσω αυτό το δαχτυλίδι για να πληρώσω ένα χρέος. Είναι ανάγκη να πάρεις όσο περισσότερα χρήματα μπορείς γι' αυτό. Και με κανέναν τρόπο μη δεχτείς λιγότερα από ένα χρυσό φλουρί. Πήγαινε και έλα με το χρυσό φλουρί όσο πιο γρήγορα μπορείς."
Ο νεαρός πήρε το δαχτυλίδι και έφυγε. Μόλις έφτασε στην αγορά άρχισε να προσφέρει το δαχτυλίδι στους εμπόρους που το κοίταζαν με κάποιο ενδιαφέρον, ώσπου ο νεαρός έλεγε τι ζητούσε γι' αυτό. Όταν το παιδί έλεγε "ένα χρυσό φλουρί' όλοι γελούσαν.
Αφού προσπάθησε να πουλήσει το κόσμημα σε όποιον συνάντησε στον δρόμο του στην αγορά -και σίγουρα θα ήταν πάνω από 100 άτομα-, παραδέχτηκε την αποτυχία του, καβάλησε το άλογο και γύρισε πίσω.
Πόσο θα ήθελε ο νεαρός να είχε ένα χρυσό φλουρί για να το δώσει στο δάσκαλο και να τον γλιτώσει από το πρόβλημά του. Έτσι θα έπαιρνε κι αυτός τη συμβουλή και τη βοήθεια του Δασκάλου.
"Δάσκαλε"' είπε, "λυπάμαι. Είναι αδύνατον να τα καταφέρω. Ίσως να μπορούσα να πάρω δύο ή τρία ασημένια, όμως νομίζω ότι δεν μπορώ να γελάσω κανέναν για την πραγματική αξία του δαχτυλιδιού.''
Αυτό που είπες είναι πολύ σημαντικό, νεαρέ μου φίλε' απάντησε ο δάσκαλος. "Πρέπει πρώτα να μάθουμε την αληθινή αξία του δαχτυλιδιού. Καβάλησε πάλι το άλογο και πήγαινε στονκοσμηματοπώλη. Ποιος άλλος θα ξέρει καλύτερα; Πες του ότι θέλεις να το πουλήσεις και ρώτησε πόσα μπορεί να πιάσει. Όμως, μην του το πουλήσεις όσα κι αν σου προσφέρει. Γύρισε πίσω με το δαχτυλίδι."
Ο νεαρός καβάλησε και έφυγε πάλι. Ο κοσμηματοπώλης εξέτασε το δαχτυλίδι στο φως του κεριού, το κοίταξε με τον φακό, το ζύγισε και μετά είπε στο παιδί: Πες στο δάσκαλο αγόρι μου, ότι αν θέλει να το πουλήσει αμέσως, δεν μπορώ να του δώσω παραπάνω από πενήντα οχτώ χρυσά φλουριά για το δαχτυλίδι του.
''Πενήντα οχτώ χρυσά;" Φώναξε το παιδί.
"Ναι" απάντησε ο κοσμηματοπώλης.
Ο νεαρός έτρεξε συγκινημένος στο σπίτι του δασκάλου να του πει τα καθέκαστα.
"Κάθισε" του είπε ο δάσκαλος αφού τον άκουσε. "είσαι κι εσύ σαν αυτό το δαχτυλίδι. Ένα πολύτιμο και μοναδικό κόσμημα. Και σαν τέτοιο, πρέπει να σε εκτιμήσει ένας αληθινά ειδικός. Γιατί στην ζωή σου γυρίζεις εδώ κι εκεί ζητώντας να εκτιμήσει ο καθένας την πραγματική σου αξία;"
Και μ' αυτά τα λόγια, έβαλε πάλι το δαχτυλίδι στο μικρό δάχτυλο του αριστερού του χεριού.»

Από το βιβλίο του Horhe Bukai , "Nα Σου Πω Μια Iστορια", εκδόσεις Opera

O δρόμος για την επίτευξη των στόχων σου

Καθώς βουλιάζαμε μέχρι τα γόνατα στη λάσπη, πρόσθεσε, "Αυτό που σε σπρώχνει να περάσεις μέσα από τα λασπωμένα μονοπάτια της ζωής είναι το όραμα που σε ενέπνευσε να ξεκινήσεις την αναζήτησή σου. Αυτό έχει τη δύναμη να σε τραβήξει σαν μαγνήτης μέσα από τη λάσπη και το τέλμα. Άρα το πρώτο βήμα σε κάθε διαδικασία είναι να δημιουργείς μία κατεύθυνση, εκλέγοντας έναν σκοπό που έχει αξία για σένα".
"Αυτό είναι μερικές φορές ένα σοβαρό ερώτηση για μένα-να αποφασίσω τι στόχο θα θέσω".
"Βέβαια, δεν θα τον ανακαλύψεις περιμένοντας τη θεία επιφοίτηση, την απόλυτη βεβαιότητα, κάποιο μυστικιστικό όραμα, ή τη φωνή του Θεού. Γι' αυτό μην ζυγίζεις τις ιδέες και μην ανησυχείς , μην αμφισβητείς την κατεύθυνσή σου και μην βασίζεσαι στους άλλους για να σου πουν τι θα έπρεπε ή τι δεν θα έπρεπε να κάνεις. Πήγαινε προς αυτό που σε ελκύει, σε διεγείρει, ή σε εμπνέει -προς αυτό που αγγίζει την καρδιά σου. Ρώτα τον εαυτό σου τί είναι αυτό που αξίζει την προσπάθεια και τις θυσίες που συνοδεύουν έναν οποιονδήποτε σκοπό".
Καθώς καθαρίζαμε τα πόδια και τα παπούτσια μας από τις λάσπες σε ένα ρυάκι πιο πέρα, η σοφή γυναίκα πρόσθεσε, "Θυμήσου, Ταξιδιώτη, πως τα μεγάλα όνειρα που εκτείνονται σε ένα μακρινό μέλλον είναι ένα δυσβάστακτο βάρος. Οι καλύτεροι στόχοι ίσως να είναι εκείνοι που μπορείς να χειριστείς μέσα στην επόμενη εβδομάδα, την επόμενη μέρα, την επόμενη ώρα, ή την επόμενη στιγμή, δημιούργησε σταδιακά μια πορεία που προσφέρει πολλές μικρές επιτυχίες".
"Πολλές μικρές επιτυχίες", επανέλαβα στον εαυτό μου καθώς ανηφορίζαμε μέσα σε ένα φαράγγι. "Ναι, αλλά τί γίνεται με εκείνους τους ανθρώπους που αποκτούν φήμη μέσα σε μια νύχτα; Πού είναι η δική τους διαδικασία;", ρώτησα.
"Κάθε αληθινά επιτυχημένο εγχείρημα", απάντησε, "είναι σαν το χτίσιμο ενός σπιτιού, που αρχίζει με μια γερή θεμελίωση και προχωρά υπομονετικά μέχρι την ολοκλήρωση. Μερικά σπίτια ή σταδιοδρομίες ανθρώπων έχουν χτιστεί γρήγορα, αλλά δεν διαθέτουν γερά θεμέλια, όλα δείχνουν ωραία, αλλά δεν αντέχουν πολύ. Αν έρθεις πιο κοντά σε μερικές από αυτές τις "επιτυχίες της μιας νύχτας", θα ανακαλύψεις ότι συνήθως χρειάστηκαν τουλάχιστον δέκα χρόνια προετοιμασίας. [...]

Διασχίζαμε μια συστάδα δέντρων κατευθυνόμενα προς την κορυφή του υψώματος -ένα σκιασμένο, σκοτεινό μέρος όπου χανόταν ο ουρανός. Η σοφή γυναίκα γονάτισε και μάζεψε από κάτω ένα βελανίδι, εξηγώντας μου, "Κατά τον ίδιο τρόπο που αυτό το μικροσκοπικό βελανίδι μεγαλώνει και γίνεται μια ψηλή βελανιδιά, κατά τον ίδιο τρόπο που ένας ποταμός σκάβει ένα φαράγγι μέσα στα βράχια, κατά τον ίδιο τρόπο που εσύ από ένα αβοήθητο παιδί μεγάλωσες και έγινες ώριμος άνδρας, μπορείς να εκπληρώσεις όλα όσα επιθυμείς, κάνοντας σταδιακά βήματα".

"Το κάνεις και ακούγεται τόσο βέβαιο. Πώς μπορείς να είσαι σίγουρη; Εξάλλου, ακόμα και όταν προχωρά κανείς βήμα-βήμα ακόμα και τότε μπορεί να αποτύχει".

"Λίγα πράγμα είναι βέβαια σε αυτόν τον κόσμο", είπε, "αλλά οι άνθρωποι σπάνια φτάνουν ακόμα και στην αποτυχία, αυτό που συμβαίνει είναι ότι σταματούν την προσπάθεια.

Η πρόοδος που διαρκεί δεν συντελείται μέσα σε λίγα δραματικά λεπτά, αλλά ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα. Και καθώς ο χρόνος περνά, κάθε διαδικασία περιλαμβάνει διορθωτικές κινήσεις. Ο δρόμος που οδηγεί στην ευτυχία είναι πάντοτε υπό κατασκευή. Εστιάσου στη ζωή κάνοντας ένα βήμα κάθε φορά ώσπου να το κάνεις σωστά, άφησε κατά μέρος αυτό που μπορείς να κάνεις αργότερα. Όταν η πειθαρχία και η υπομονή ενώσουν τις δυνάμεις τους, μετατρέπονται σε επμονή που διαρκεί, περνώντας μέσα από κοιλάδες και κορυφές, μεταφέροντας τις προθέσεις μέχρι την εκπλήρωση. Ο ενθουσιασμός θέτει τα πράγματα σε κίνηση, αλλά η επιμονή είναι αυτή που μας φέρνει στο στόχο. Η διαδικασία, η υπομονή και η επιμονή είναι κλειδιά που ανοίγουν τη θύρα εισόδου σε κάθε προορισμό. Ο θησαυρός, βλέπεις, δεν βρίσκεται μόνο στο τέλος του ταξιδιού, η διαδρομή μέχρι να φτάσεις εκεί, η ίδια η διαδικασία είναι από μόνη της μια ανταμοιβή".

ο Πολεμιστής του Φωτός, Δρα

Ένας πολεμιστής του φωτός είναι πάντα σε εγρήγορση. Δεν ζητάει την άδεια των άλλων για να πιάσει το σπαθί του, απλώς το παίρνει στο χέρι του.
Ούτε χάνει το χρόνο του εξηγώντας τις κινήσεις του, πιστός στις αποφάσεις του Θεού, είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του.
Ρίχνει μια ματιά γύρω του και εντοπίζει τους φίλους. Κοιτάζει ερευνητικά πίσω του και γνωρίζει τους αντιπάλους.
Είναι αμείλικτος με την προδοσία, αλλά δεν εκδικείται. Περιορίζεται στην απομάκρυνση των εχθρών από τη ζωή του, χωρίς να πολεμήσει εναντίον τους περισότερο απ' όσο είναι απαραίτητο.
Ένας πολεμιστής δεν προσπαθεί να μοιάσει. Είναι.

Τί εστί Ειρηνικός Πολεμιστής

"Έχω που λες, Νταν, μέρη να σου δείξω και ιστορίες να σου πω. 'Εχω μυστικά να σου αποκαλύψω,. Προτού όμως αρχίσουμε αυτό το ταξίδι μαζί, πρέπει ν' αναγνωρίσεις ότι η αξία ενός μυστικού δεν βρίσκεται σ' αυτό που ξέρεις, αλλά που κάνεις".

Πήρε ένα παλιό λεξικό από το συρτάρι του και το κράτησε στον αέρα. "Χρησιμοποίησε ό,τι γνώση έχεις, αλλά δες τους περιορισμούς της. Η γνώση από μόνη της δεν αρκεί. Δεν έχει καρδιά. Καμία ποσότητα γνώσης δεν θα θρέψει και δεν θα συντηρήσει το πνευμα σου. Ποτέ δεν μπορεί να σου φέρει απόλυτη ευτυχία και ηρεμία. Η ζωή χρειάζεται κάτι παραπάνω από την γνώση. Χρειάζεται δυνατό συναίσθημα και συνεχή ενέργεια. Η ζωή απαιτεί σωστή δράση, αν θες η γνώση σου να είναι ζωντανή"

"Το ξέρω αυτό το Σωκράτη"

"Αυτό είναι το πρόβλημά σου -ξέρεις, αλλά δεν δρας. Δεν είσαι ένας πολεμιστής".

"Δεν μπορώ να το δεχθρώ αυτό, Σωκράτη. Ξέρω ότι μερικές φορές έχω δράσει σαν πολεμιστής, όταν υπήρχε πραγματική πίεση -θα'πρεπε να μ' έβλεπες στη γυμναστική!"

"Εστω ότι έχεις νιώσει πράγματι μερικές φορές το πνεύμα ενός πολεμιστή: είσαι αποφασιστικός, ευλίγιστος, καθαρός και χωρίς αμφιβολίες. Έστω, επίσης ότι μπορείς ν' αναπτύξεις το σώμα ενός πολεμιστή: λυγερό, εύκαμπτο, ευαίσθητο και γεμάτο ενέργεια. Σε σπάνιες στιγμές, μπορεί ακόμα να αισθάνεσαι και την καρδιά ενός πολεμιστή: ν' αγαπάς όλα και όλους όσους εμφανίζονται μπροστά σου. Αυτές όμως οι ιδιότητες είναι τεμαχισμένες μέσα σου. Σου λείπει η ολοκλήρωση."

εκδόσεις έσοπτρον

O Δρόμος του Ειρηνικού Πολεμιστή

Ανάμεσα στους δεκάδες δρόμους εσωτερικής ολοκλήρωσης που ακολουθεί ο σύγχρονος άνθρωπος, ο δρόμος του ειρηνικού πολεμιστή είναι ο λιγότερο γνωστός. Ίσως μάλιστα και ο πιο παρεξηγημένος. Είναι όμως σίγουρα ο πιο συναρπαστικός.

Ιστορίες και θρύλοι για μεγάλους πολεμιστές έχουν δημιουργήσει την εικόνα του σκληροτράχηλου ατόμου, που το πολύ-πολύ να διαθέτει την τυπική ευγένεια ενός σαμουράι ή την απάθεια ενός μοναχού Σάο Λιν.

Όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Στην πραγματικότητα, ο αληθινός πολεμιστής είναι πολύ πιο ανθρώπινος απ' ό,τι φανταζόμαστε. Ζει ανάμεσά μας με τους φόβους του και με τις ανησυχίες του. Κυρίως όμως με το χιούμορ και την αξιοπρέπειά του.

Το ξακουστό θάρρος του δεν σημαίνει ότι ο φόβος τον αφήνει ανέγγιχτο. Σημαίνει απλούστατα ότι δεν φοβάται να φοβηθεί. Το περίφημο κοφτερό βλέμμα του δεν προέρχεται από επιθετικότητα, ούτε από ένα αυστηρό πρόσωπο γεμάτο θέληση σαν τους ήρωες του σινεμά. Είναι το φυσικό επακόλουθο της απόφασής του να κοιτάει κατάματα την όποια πραγματικότητα -καλή ή κακή.

Η θρυλική αποφασιστικότητα και δύναμή του δεν είναι το αποτέλεσμα ενός καταπληκτικού γυμνασμένου κορμιού. Ακτινοβολεί κατευθείαν τη νίκη του στο θάνατο. Το μεγαλό μυστικό του πολεμιστή. Όμως και αυτή η νίκη ακόμη δεν σημαίνει ότι δεν θα πεθάνει. Ο πολεμιστής ξέρει ότι θα πεθάνει. Απλά, είναι κάθε στιγμή έτοιμος γι' αυτό. [...]

Σε όλους μέσα μας υπάρχει ένας αληθινός πολεμιστής που ζητά μια μικρή αφορμή για να ξυπνήσει. Ο δρόμος του πολεμιστή είναι η ίδια η ζωή. Αλλά η ζωή αυτή έχει μεταμορφωθεί πλέον σε ένα μαγικό κόσμο, γεμάτο μυστήριο και απρόοπτα. Και αυτό το βιβλίο δεν είναι παρά η αφορμή για να ξυπνήσει αυτός ο πολεμιστής...

Αυτή είναι η κατάσταση σήμερα..

Ο Ινδιάνος κούνησε το κεφάλι αργά. "Αυτό που συνέβη στο λαό μου μπορεί να συμβεί και στο δικό σου". Κοντοστάθηκε για λίγο, κι ύστερα είπε: "Τί θα σκεφτόσουν αν σου έλεγα πως συμβαίνει αυτή τη στιγμή; ".
Η Νεστ αισθάνθηκε ένα σφίξιμο στο λαιμό. "Τί εννοείς; "
Ο Δύο Αρκούδες έγειρε πίσω και το πρόσωπό του χάθηκε για μια στιγμή μέσα στις σκιές. "Όλοι οι λαοί πιστεύουν πως θα ζουν για πάντα", μούγκρισε σιγανά. "Δεν περνάει απ' το μυαλό τους πως κάποτε ίσως πάψουν να υπάρχουν. Οι Σινισίπι ήταν κάπως έτσι. Δεν φαντάζονταν πως θα μπορούσαν να εξαλειφθούν. Κι όμως, αυτό έγινε. Το ίδιο πιστεύει κι ο δικός σου λαός, Νεστ. Νομίζουν πως θα επιβιώνουν αιώνια. Νομίζουν πως τίποτα δεν μπορεί να τους καταστρέψει, να τους σαρώσει τόσο ριζικά από την επιφάνεια της γης και την ιστορία ώστε το μόνο που να απομείνει να είναι το όνομά τους, κι ακόμα κι αυτό να μην είναι γνωστό με βεβαιότητα. Τέτοια εμπιστοσύνη έχουν στον εαυτό τους.
Κι όμως, η καταστροφή τους έχει ήδη αρχίσει. Τους χτυπά σταδιακά, και με αδιόρατους τρόπους. Λίγο λίγο, η εμπιστοσύνη που έχουν στον εαυτό τους διαβρώνεται. Ένας όλο και μεγαλύτερος κυνισμός διαποτίζει τις ζωές τους. Οι μικρές καθημερινές πράξεις καλοσύνης και φιλανθρωπίας εγκαταλείπονται σαν άσκοπες και μερικές φορές θεωρούνται ένδειξη αδυναμίας. Οι μικρές αποτυχίες στη συμπεριφορά οδηγούν σε μεγαλύτερες. Οι άνθρωποι δεν αρκούνται να αγνοούν την αγένεια των άλλων, αλλά πρέπει να την ανταποδίδουν και με τον ίδιο τρόπο. Γίνονται μισαλλόδοξοι και επικριτικοί. Χάνουν κάθε χάρη. Αν κάποιος δηλώσει πως ο Θεός του μίλησε, ένας άλλος βιάζεται να διακηρύξει πως ο θεός αυτός είναι ψεύτικος. Αν οι άστεγοι δεν μπορούν να βρουν σπίτοι, τότε πιστεύεται πως φταίνε οι ίδιοι για το κατάντημά τους. Αν οι φτωχοί μένουν άνεργοι, σίγουρα αυτό συμβαίνει επειδή είναι τεμπέληδες. Αν μια αρρώστια χτυπήσει κάποιους που ζουν με τρόπο διαφορετικό από το δικό μας, τότε σίγουρα είναι η τιμωρία για τη ζωή που ζούσαν.
Κοίτα το λαό σου, Νεστ Φρίμαρκ. Εγκαταλείπουν τους γέρους. Αποφεύγουν τους αρρώστους. Διώχνουν τα παιδιά τους. Καταδικάζουν οποιονδήποτε είναι διαφορετικός.Καθημερινά διαπράττουν πράξεις, απιστίας, προδοσίας και διαστροφής. Υποθάλπουν ψέματα που υποσκάπτουν πεποιθήσεις. Κάθε μικρό σκοτάδι γεννάει ένα μεγαλύτερο. Κάθε μικρό συμβάν οργής, πικρίας, μικρότητας και απληστίας φέρνει κι άλλα. Μια αίσθηση ματαιότητας τους πνίγει. Αισθάνονται ανίσχυροι απέναντί της επειδή αρνούνται να αναγνωρίσουν την πηγή της. Πολεμούν τους εαυτούς τους, μα ούτε που έχουν αρχίσει να κατανοούν τη φύση της μάχης που διεξάγεται".
Πήρε μια βαθιά, αργή αναπνοή και ύστερα ξεφύσησε. "Υπάρχει έστω και μια χούφτα ανθρώπων του λαού σου που να πιστεύει πως η ζωή σ' αυτή τη χόρα είναι καλύτερη απ' ό,τι ήταν πριν από είκοσι χρόνια; [..] Βρίσκουν πως η εντιμότητα, η εμπιστοσύνη και η συμπόνοια ξεπερνούν την απληστία, την απάτη και την περιφρόνηση; Μπορείς να μου πεις ειλικρινά πως δεν ανησυχείς για το μέλλον τους;"
Το σκοτεινό βλέμμα του την κοίταξε διεισδυτικά. "Δεν αναγνωρίζουμε πάντα αυτό που έρχεται να μας καταστρέψει. Αυτό είναι το μάθημα που μπορεί να διδαχθεί κανείς από τους Σινισίπι. Το κακό μπορεί να εμφανιστεί με πολλές διαφορετικές μορφές. Ίσως ο λαός μου να καταστράφηκε από έναν κόσμο ο οποίος απαιτούσε αλλαγές τις οποίες δεν μπορούσαν να κάνουν. Έχω όμως λόγους να πιστεύω πως ο δικός σου λαός αυτοκαταστρέφεται "

Terry Brroks, εκδόσεις έσοπτρον

Η επιλογή..

Ένας πολεμιστής του φωτός μοιράζεται τον κόσμο του με εκείνους που αγαπά.
Προσπαθεί να τους προτέψει να κάνουν αυτό που επιθυμούν αλλά που αποφεύγουν από έλλειψη θάρρους.
Εκείνες τις στιγμές εμφανίζεται ο Αντίπαλος με δύο πλάκες στο χέρι.
Στη μία γράφει: "Σκέψου περισσότερο τον εαυτό σου. Κράτησε για εσένα τις ευλογίες, αλλιώς θα χάσεις τα πάντα".
Στην άλλη διαβάζει: "Ποιος είσαι εσύ για να βοηθήσεις τους άλλους; Έχεις καταφέρει να δεις τα ελαττώματά σου;"
Ένας πολεμιστής γνωρίζει ότι έχει ελαττώματα. Μα γνωρίζει επίσης ότι δεν μπορεί να ωριμάσει μόνος, ότι δεν μπορεί να απομακρυνθεί από τους συντρόφους του.
Τότε εκσφεντονίζει τις δύο πλάκες στη γη, αν και σκέφτεται ότι περιέχουν κάποια βάση αλήθειας. Οι πλάκες γίνονται σκόνη και ο πολεμιστής συνεχίζει να παροτρύνει τον πλησίον του.

Εκδόσεις Λιβάνη

Θεός και Πίστη Μέσα Από τα Μάτια του Ειρηνικού Πολεμιστή

"Ο αληθινός πολεμιστής, Σωκράτη, διατηρεί την ανθρωπιά του ακόμη και στη μάχη. Κερδίζοντας έναν βάρβαρο θρίαμβο, εξακολουθείς να διακυβεύεις την ψυχή σου. Αυτοί που πολεμούν τον δράκο, μπορούν να γίνουν ο δράκος." [...]

"-Κάποτε είχα έναν δάσκαλο που μου είπε ότι δέσμευση σημαίνει να κάνεις αυτό που ξεκίνησες ή να πεθαίνεις προσπαθώντας.
-Δεν θα καθίσεις εδώ μαζί μας, σαν ένας από εμάς, για μερικά ακόμα χρόνια;
-Ενώ αυτοί οι άνθρωποι τριγυρίζουν ελεύθεροι;
-Οι άνθρωποι τριγυρνούν ελεύθεροι ανά τη γη, Σωκράτη. Η ίδια η φύση τριγυρνά ελεύθερη -με τυφώνες και σεισμούς και πανώλες και ακρίδες. Ακόμα και τώρα, αθώοι πεθαίνουν από βία και λοιμούς, ανάμεσα σε δεκάδες χιλιάδες άλλους ανθρώπους πάνω στη γη. Ποιος έχρισε εσένα υπεύθυνο; Ποιος σου έδωσε τη σοφία ώστε να γνωρίζεις ποιος πρέπει να ζήσει και ποιος να πεθάνει και πώς; Ποιος είσαι για να γνωρίζεις τη θέληση του Θεού;
-Σε ποιον Θεό αναφέρεσαι, Πατέρα Σεραφείμ; Τον ελεήμονα και δίκαιο Θεό που βρήκε αρμόζον μέσα από την απέραντη σοφία του να πάρει την οικογένειά μου; Αυτός είναι ο Θεός στον οποίο προσεύχεσαι;
-Λοιπόν, Σωκράτη, επιτέλους αντιμετωπίζεις αυτό που σε βάραινε τόσο καιρό. Εύχομαι να είχα μια απάντηση -μερικές γλυκές λέξεις για να ελεφρύνω τήν καρδιά σου. Όμως ο Θεός παραμένει ένα μυστήριο ακόμα και για εμένα. Υπήρχε κάποτε ένας σοφός άνδρας που είπε: "Υπάρχουν τρία μυστήρια σε αυτό τον κόσμο: ο αέρας για τα πουλιά, το νερό για τα ψάρια και η ανθρωπότητα για τον εαυτό της". Εγώ έχω βρει πως ο Θεός είναι το μεγαλύτερο μυστήριο από όλα, αλλά παράλληλα τόσο οικείος όσο το καρδιοχτύπι μας, τόσο κοντά όσο η επόμενη αναπνοή μας.. περιβάλλοντάς μας, τόσο κοντά όσο η επόμενη αναπνοή μας.. περιβάλλοντάς μας σαν τον αέρα, σαν το νερό... πανταχού παρών. Αλλά ο νους μας δεν μπορεί να χωρέσει τον Θεό, μόνο η καρδιά.. Εκεί είναι που θα βρεις την πίστη..
-Σταμάτησα να πιστεύω στον Θεό εδώ και χρόνια.
-Ο Θεός αγκαλιάζει ακόμα και τους άπιστους. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Δέξου το μυστήριο, Σωκράτη. Εμπιστεύσου το. Σταμάτα να προσπαθείς τι θα έπρεπε και τι δεν θα έπρεπε να είναι και θα βρεις την πίστη σου ξανά.
-Οι λέξεις σου πάντα είχαν τη γεύση της αλήθειας, Πατέρα.. αλλά κατά κάποιον τρόπο, αδυνατώ να πιάσω το νόημά τους.
-Κάποτε δεν μπορούσες καν να πιάσεις το ράσο μου. Και τώρα κοίταξε τι συνέβη με λίγη υπομονή..
-Και πολύ εξάσκηση.
-Ναι. Και ίσως είναι καιρός να εξασκηθείς.. με άλλο τρόπο. Η εκπαίδευσή σου σού έχει μάθει τα όρια του νου. Το πνεύμα είναι μια μεγάλη σκάλα προς τον ουρανό, αλλά σταματά δίχως να αγγίζει τον παράδεισο. Μόνο η σοφία της καρδιάς μπορεί να ρίξει φως στο δρόμο. Ο αρχαίος συνονόματός σου, ο Σωκράτης, θύμισε στους νέους της Αθήνας ότι η σοφία ξεκινά με την αναζήτηση...
-Αλλά πέρα από αυτά τα εντυπωσιακά λόγια, Σεραφείμ, τί πρέπει να κάνω;
-Τί πρέπει να κάνει ο οποιοσδήποτε; Να βάλει το ένα πόδι μπροστά από το άλλο! Είσαι μονάχα ένας παίκτης σε ένα δράμα μεγαλύτερο απ' όσο μπορεί κανείς, εκτός από τον Θεό, να χωρέσει στο νου του... Μερικές φορές δεν είμαι καν σίγουρος ότι ακόμα και ο ίδιος ο Θεός μπορεί να το καταλάβει! Μπορούμε μόνο να παίξουμε τον ρόλο που μας δίδεται. Καταλαβαίνεις; Αυτοί που εμφανίζονται στην ζωή σου -είτε για να βοηθήσουν είτε για να σε βλάψουν- είναι όλοι σταλμένοι από τον Θεό. Συνάντησέ τους όλους με ειρηνική καρδιά, αλλά με το πνεύμα του πολεμιστή. Θα αποτύχεις πολλές φορές, αλλά αποτυγχάνοντας θα μάθεις και μαθαίνοντας θα βρεις τον δρόμο σου. Στο μεταξύ, παραδώσου στη θέληση του Θεού, στη ζωή που σου δόθηκε, στιγμή προς στιγμή.
-Πώς γίνεται να γνωρίζω τη θέληση του Θεού, Σεραφείμ;
-Η πίστη δεν εναπόκειται στο να γνωρίζεις κάτι με σιγουριά. Απαιτεί μονάχα το κουράγιο να αποδέχεσαι πως ό,τι συμβαίνει, είτε αυτό φέρνει ευχαρίστηση είτε πόνο, είναι για το ανώτερο καλό."

εκδόσεις έσοπτρον

Περί τελειότητος..

Μια μέρα ο Σανγκ-σο θέλησε να επισκεφτεί ξανά το εργαστήρι κεραμικής, πριν πάει στην αίθουσα καλλιγραφίας. Επιθυμούσε να δει για μια ακόμη φορά τη δουλειά των αγγειοπλαστών, τις ανάλαφρες κινήσεις τους. Όταν μπήκε στο ευρύχωρο δωμάτιο, μυρωδιές υγρού καολίνη πλανιόνταν στον αέρα.
Έμεινε πολλή ώρα να παρακολουθεί ό,τι έκαναν, χωρίς να μιλάει, κρατώντας την ανάσα του. Δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να τους ενοχλήσει.
Παρατηρούσε με μεγάλη προσοχή τις κινήσεις ενός μικρόσωμου ξερακιανού άντρα σε προχωρημένη ηλικία. Πότε πότε ο γέροντας στρεφόταν προς το μέρος του και ένα χαμόγελο φώτιζε το σκαμμένο από το χρόνο πρόσωπό του. Κουνούσε το κεφάλι του σιωπηλά. Ο Σανγκ-σο είχε μαγευτεί από την ακρίβεια με την οποία εκτελούσε καθεμία από τις κινήσεις του. Τον είδε να ολοκληρώνει ένα μικρό φλυτζάνι ίδιου μεγέθους με εκείνο που είχε κρατήσει στα χέρια του στην πρώτη του επίσκεψη.
Ο γέροντας κράτησε το αντικείμενο ανάμεσα στο δάκτυλά του και το γύρισε απ’ όλες τις μεριές για να το εξετάσει. Το φλυτζάνι ήταν άψογο σε όλα τα σημεία, στρογγυλό και λείο, όπως έπρεπε. Έπειτα πήρε ένα άλλο εργαλείο και χάραξε μια μικρή γραμμή μέσα στο κεραμικό, στη μία του πλευρά. Η κίνησή του ήταν προσεκτική και γεμάτη σιγουριά.
Ο Σανγκ-σο εξεπλάγη.
-Μου επιτρέπετε, δάσκαλε, να σας κάνω μία ερώτηση;
-Ναι, βέβαια…
-Για ποιο λόγο κάνατε αυτό το σημάδι πάνω στο φλυτζάνι; Δε σας άρεσε η όψη που είχε πριν; Εμένα μου φαινόταν άψογο.
-Σε τί μας χρησιμεύει η τελειότητα; Απάντησε ήρεμα ο ηλικιωμένος άντρας. Η τελειότητα είναι επίπεδη και χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, χωρίς καμία ένταση.
-Χωρίς ενδιαφέρον είπατε;
Ο ηλικιωμένος άντρας χαμογέλασε. Συνέχισε να επεξεργάζεται το μικρό φλυτζάνι.
-Η τελειότητα είναι ψυχρή, παγωμένη.. Είναι σαν ένα όνειρο που επαναλαμβάνεται επ’ άπειρον χωρίς να αλλάζει.
-Μα κάθε δάσκαλος δεν επιδιώκει την τελειότητα;
-Ναι, ναι .. την επιδιώκει. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Την επιδιώκει.
-Μα εσείς την αγγίξατε.. Εκείνο εκεί το φλυτζάνι.. πριν να το..
-Πριν να ανατυπώσω πάνω του μια κίνηση;
Ο Σανγκ-σο σώπασε. Προσπαθούσε να καταλάβει τι του έλεγε ο ηλικιωμένος άντρας. Εκείνος τον παρατηρούσε με την άκρη του ματιού του. Ακούμπησε προσεκτικά το κεραμικό πάνω στο τραπέζι.
-Ακολουθήστε με, είπε στον νεαρό άντρα.
Και απομακρύνθηκε με μακρόσυρτο βήμα.
-Ο άνθρωπος ζει, χαράζει ένα δρόμο με τα βήματά του, του εξήγησε, μερικές φορές κάνει λάθος, χάνεται, άλλες φορές πάλι βρίσκει αυτό που έψαχνε, δεν έχει και μεγάλη σημασία.. η μοίρα του είναι να προχωράει πάντα μπροστά. Ο άνθρωπος, βλέπετε, είναι ιδιαίτερα παράξενος: Διαρκώς επιδιώκει κάτι άλλο απ’ αυτό που ήδη έχει. Ολόκληρη η ζωή του είναι συνυφασμένη με αυτή την κίνηση.
Άρπαξε δύο φλυτζάνια που ήταν τοποθετημένα πάνω σ’ ένα ράφι στον τοίχο. Το ένα ήταν όμορφο, άψογο. Οι αποχρώσεις του σκούρου μπλε χρώματός του είχαν ένα σπάνιο βάθος.
-Πάρτε τα και τα δύο.
Ο Σανγκ-σο πήρε τα φλυτζάνια, ένα σε κάθε χέρι του. Αναγνώρισε το δεύτερο, αυτό που είχε ήδη κρατήσει με τις σκούρες και τις πορφυρές αποχρώσεις. Το μικρό σημάδι ήταν ακόμη στο χείλος του.
Ο Σανγκ-σο κοίταξε και τα δύο φλυτζάνια, το ένα μετά το άλλο. Το μπλε ήταν υπέροχο, αλλά ύστερα από μια στιγμή του φάνηκε ότι δεν είχε καμία αξία, ότι δεν είχε τίποτα που να μπορεί να τραβήξει την προσοχή του πέρα από την ίδια την τελειότητά του. Αντίθετα, το άλλο βρήκε αμέσως τη θέση του στη χούφτα του, σαν να ήταν ένας φίλος του. Έτριψε με το δάχτυλό του τη μικρή χαρακιά και χάρηκε που ξαναβρήκε αυτή τη μικροσκοπική προεξοχή που το καθιστούσε μοναδικό και ξεχωριστό.
-Λοιπόν; Τι έχετε να πείτε τώρα; Ρώτησε ο ηλικιωμένος άντρας παρατηρώντας τον.
-Η κίνηση… αυτή η μικρή ατέλεια με ελκύει περισσότερο, μουρμούρισε ο Σανγκ-σο.
-Όντως.. η τελειότητα δε μας ενδιαφέρει τόσο όσο αυτό, έτσι δεν είναι; Σ’ αυτή τη γη ό,τι προτιμάμε δεν είναι το ίδιο με ό,τι αγαπάμε…
-Όχι, δεν είναι το ίδιο με ό,τι αγαπάμε, επανέλαβε αργά ο Σανγκ-σο.
Σκεφτόταν και πάλι την εκπαίδευσή του, τους δασκάλους του. Ήθελαν να με κάνουν έναν άντρα ανάγλυφο, χωρίς καμιά προεξοχή, είπε στον εαυτό του. Χωρίς τίποτε απ’ όπου να μπορεί να πιαστεί η ζωή. Κάποιον που δε θα έπρεπε να γνωρίζει το φόβο, που δε θα μπορούσε να ακολουθήσει την καρδιά του. Απολιθωμένο, κατά κάποιο τρόπο νεκρό.

Ο αγγελιαφόρος του Αυτοκράτορα, ΚΑΡΙΝ ΝΑΟΥΡΙ, εκδρόσεις Κέδρος